Po nieudanym szturmie na Leningrad we wrześniu 1941 roku Niemcy przystąpili do blokady miasta. Mieli nadzieję, że głód i zbliżająca się zima złamią morale obrońców i miasto skapituluje.
Z powodu braku żywności, elektryczności i mrozów w mieście umierało codziennie w zimie 1942 r. od 3 do 4 tysięcy mieszkańców. Wiele zwłok nie zostało pochowanych, a z powodu głodu zdarzały się przypadki kanibalizmu.
Jedyną drogą łącząca Leningrad z resztą kraju było Jezioro Ładoga, tzw. "Droga Życia". Latem łodziami, zimą samochodami po skutej lodem wodzie zaopatrywano ludność w żywność i inne artykuły. Tędy też ewakuowano uchodźców.
Dopiero w styczniu 1943 roku podczas tzw. operacji "Iskra" oddziałom radzieckim udało się wznowić dostawy żywności lądem do miasta i sytuacja w obleganym Leningradzie się czasowo poprawiła.
Rosjanie wielokrotnie podejmowali inne próby odblokowania miasta, ale bezskutecznie. Niemiecka blokada została całkowicie zniesiona dopiero w styczniu 1944r. Latem tegoż roku wyparte zostały także wojska fińskie oblegające miasto od północy.
Mimo krańcowej sytuacji Leningrad nigdy nie został zdobyty. W maju 1945 otrzymał tytuł "Miasta Bohatera Związku Radzieckiego".
W ciągu 900 dni konfliktu, oficjalnie życie straciło ponad 650 tys. cywili. W tym na skutek działań wojennych zginęło tylko około 16 tys osób. Pozostałe przypadki zgonów związane były z chorobami, głodem i mrozem. To są oficjalne liczby podane przez rząd radziecki. Historycy jednak podejrzewają, że w samym Leningradzie zginął co najmniej milion ludzi.
Wszystkie zdjęcia pochodzą z ogólnie dostępnych różnych stron internetowych, także z wikipedii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz