Algieria 1954-1962

Była to wojna narodu algierskiego o zrzucenie jarzma kolonializmu francuskiego i odzyskanie niepodległości. W XIX wieku Francja zajęła cały kraj i właczyła Algierię jako swoje terytorium zamorskie. Rozpoczął się masowy napływ osadników francuskich. 

Od tamtej pory naród algierski starał się wyzwolić spod jarzma francuskiego.  Ruch wyzwoleńczy rozwinął się szczególnie silnie po zakończeniu II wojny światowej. Koniec lat czterdziestych to w Algierii czas krwawych powstań i walk głównie partyzanckich o niepodległość.

Wojna wybuchła 1 XI 1954 w Aures. zainicjonowana przez Front Wyzwolenia Narodowego, którego współtwórcą był Ahmed Ben Bella, późniejszy prezydent wolnej Algierii. Uczestniczące w walkach oddziały partyzanckie zostały z czasem przemianowane w Armię Wyzwolenia Narodowego. 

Wobec ograniczonych możliwości scentralizowanego dowodzenia walką zbrojną wynikających ze specyfiki wojny partyzanckiej i działalności podziemnej oraz braku ciągłych frontów FWN podzielił kraj na 6 okręgów wojsk, (wilajaty). W każdym z nich działała armia partyzancka. Dowództwa wilajatów odpowiednio do specyfiki terenu i warunków walki opracowywały plany operacyjne, ustalały formy i metody działań bojowych, kierowały operacjami, a także ustanawiały organy władzy ludowej na wyzwolonych obszarach. Algierskie siły zbrojne składały się w swej masie z chłopstwa. Kadry dowódcze rekrutowały się głównie z wyróżniających się partyzantów i byłych żołnierzy armii francuskiej. W 1956 roku w armii wprowadzono instytucję komisarzy politycznych. Stan liczebny armii w 1956 roku wynosił około 60 000, a w 1958 — 130 000 żołnierzy.

Działalność bojowa miała głównie charakter walki partyzanckiej — była wojną podjazdową. W celu zdławienia walki zbrojnej narodu algierskiego Francuzi kierowali tam coraz liczniejsze wyborowe siły zbrojne; w 1955 roku ich armia w Algierii liczyła około 200 000, w 1956 — 400 000, a w końcowym okresie wojny 600—800 tysięcy żołnierzy. Wspólnie z armią walczyły uzbrojone oddziały kolonistów francuskich oraz Legia Cudzoziemska, formowana głównie z byłych żołnierzy hitlerowskich.

Działania wojenne z obu stron miały wyjątkowo krwawy i zdecydowany charakter. Wojska francuskie w celu zdławienia oporu wprowadziły system terroru wobec całego narodu algierskiego (masowe aresztowania ludności, torturowanie jeńców, ekspedycje karne i pacyfikacje, obozy koncentracyjne, palenie osiedli algierskich, blokada obszarów partyzanckich). Do kwietnia 1959 roku zginęło lub odniosło ciężkie rany ponad 0,5 miliona Algierczyków, uwięziono ponad 10 000, w Maroku i Tunezji schroniło się przed prześladowaniem ponad 300 000 osób. Ponadto w ramach akcji pacyfikacyjnych koloniści francuscy przesiedlili do specjalnych obozów około 0,5 miliona osób. Straty w toku całej wojny: ponad 1 milion Algierczyków, tj. około 12% ludności. Na akcje te wojska algierskie odpowiadały działaniami odwetowymi, atakując francuskie patrole i posterunki, kolumny wojsk, obozowiska i bazy zaopatrywania, dezorganizując linie komunikacyjne, a w sprzyjających warunkach tocząc otwarte bitwy z wojskami francuskimi Np. w 1959 roku w ramach działań partyzanckich armia algierska wykonała około 17 300 akcji bojowych (30—60 akcji dziennie).

Od 1960 roku na skutek metodycznych akcji pacyfikacyjnych wojsk francuskich i zablokowania granicy algiersko-tunezyjskiej silnym pasem fortyfikacji (tzw. linia Maurice'a) główne siły armii algierskiej, odcięte od ośrodków szkoleniowych i zaopatrzenia w Tunezji, zmuszone były wycofać się do baz górskich; liczebność tej armii zmniejszyła się do około 50 000 żołnierzy; odtąd jej działalność bojowa koncentrowała się głównie na akcjach dywersyjnych i wypadowych. Główną bazą wypadową była Kabylia.

Sprawiedliwa wojna narodu algierskiego znajdowała poparcie wszystkich postępowych sił na świecie, a zwłaszcza ZSRR i krajów demokracji ludowej. Wobec narastających we Francji tendencji do zakończenia wojny algierskiej i rokowań z powstańcami, ultrakolonialiści francuscy i armia francuska na czele z generałem R. Salanem dokonały w maju 1958 roku w Algierii przewrotu, obejmując dyktatorską władzę i tworząc tzw. reżim pułkowników. Po dojściu do władzy generała de Gaulle'a wojna była nadal kontynuowana. Odpowiedzią na posunięcia francuskie było ogłoszenie przez Narodowy Komitet Rewolucji Algierskiej 19 IX 1958 roku w Kairze niezawisłej Republiki Algierskiej i sformowanie rządu tymczasowego z F. Abbasem na czele.

W warunkach toczącej się wojny oraz walk wewnętrznych między grupami burżuazji francuskiej i pod naciskiem światowej opinii publicznej rząd Francji zmuszony został do rokowań z przedstawicielami narodu algierskiego i podpisania 18 III 1962 roku układu o zakończeniu wojny w Algierii i przyznaniu Algierii prawa do samookreślenia i niepodległości. 25 IX 1962 roku została utworzona Ludowo-Demokratyczna Republika Algierska.

Znaczna część tekstu pochodzi ze strony:

http://pierwszyportal.pl/encyklopedia,algierska_wojna_wyzwolencza_1954_1962.html

Zdjęcia pochodzą ze strony: 

http://www.businessinsider.com/algerian-war-france-pictures-2012-3?op=1

Więcej informacji znajdziesz tutaj:

http://www.ngopole.pl/2012/07/20/karbowiak-o-wojnie-w-algierii/
http://www.businessinsider.com/algerian-war-france-pictures-2012-3?op=1
https://sites.google.com/site/wojnawalgierii19541962/home/przyczyny-konfliktu
http://www.sciaga.pl/tekst/108166-109-wojna-francusko-algierska-1-listopad-1954-18-marca-1962
http://interklasa.pl/sciaga/praca.php?idp=822
http://www.magnum-x.pl/czasopismasec/poligon/2167
http://pierwszyportal.pl/encyklopedia,algierska_wojna_wyzwolencza_1954_1962.html